PİİŞT, BENİM...

Sütten( /memeden) kesilemeyen bebek misali, benim sınavlarım da kesilmiyor, bitmiyor, sonu gelmiyor. Çığlık atsam geçecek sanki "Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!" Bir yandan da istemiyorum dönem sonu gelmesi demek ve ben arkadaşlarımla muhabbetleri özleyeceğim. Son aylarda süper vakit geçiriyoruz, birbirimizin tadına varıyoruz, tüketmeden sindire sindire... Pikniğe gidiyoruz, bazen bir parka bazen de canlı müzikte coşuyoruz, saygıyı yitirmeden sevgi dolu. Arada içime şeytan kaçıyor, kaçmasa belki de çığlığa gerek kalmayacak. Ha bir de, çocuklukla küslükler yaşadığımız, yolda görsen selam vermeyecek, arasan tanımayacak durumda olduklarımızla yok mudur olgunluğa vardığımız bir zamanımızda dialoglarımızı düzelteceğimiz dönemler kırgınlıkları, kinleri bir yerlerde bıraktığımız hatta unutup geldiğimiz?